De demonstraties daarna waren vaak emotioneel, liepen soms uit de hand, maar toonden stuk voor stuk aan dat de wereld hier genoeg van heeft. En uitspreken is nodig zolang zwarte mannen zich niet veilig voelen vanwege politiegeweld. Zolang ook in Amsterdam je huidskleur invloed heeft op hoe vaak de politie je staande houdt. Black lives matter, all lives matter, waar je ook woont, hoe je ook heet.

Toch volgde ik de aanloop naar de Dam met steeds groter wordende pijn in mijn buik. Demonstreren is een grondrecht en het maakt me trots dat bijna niemand meer stil zit in de strijd tegen racisme. Maar wat gisteren is gebeurd, is in coronatijd niet te verkroppen. Zorgpersoneel heeft maanden op hun tandvlees gelopen, ondernemers en hun personeel hebben in de grootst mogelijke onzekerheid geleefd, evenementenorganisatoren weten vrij zeker deze crisis niet te overleven en de hele maatschappij is omgebouwd om afstand te houden, en dan dit.

We kunnen dit niet goed praten. Dit had voorkomen moeten worden, zo eerlijk moeten we zijn. Hoe hebben we als stad ervan uit kunnen gaan dat er maar 250 mensen kwamen? Welke informatie had de politie precies? Waarom is op de Dam gedemonstreerd en niet op een plek met meer ruimte? Waarom zijn de wegen naar de Dam niet afgesloten? Waarom is er niet samen met de organisatie alles aan gedaan om de mensen vreedzaam van de Dam af te krijgen? Welke afspraken zijn vooraf en tijdens de demonstratie gemaakt met de organisatie?

Deze vragen moeten helder worden in het debat, waarbij ik kritisch de tijdlijn van gebeurtenissen zal volgen die hebben geleid tot een te volle Dam. Er zijn in Amsterdam vaak en veel demonstraties en ook tijdens Corona zal er gedemonstreerd worden. Daarbij zullen steeds de geldende regels moeten worden nageleefd. Niet met te grote groepen op te kleine locaties. Dat is hier misgegaan.

Uiteindelijk schrijf ik jullie vandaag met pijn in mijn hart, want waar het gesprek over zou moeten gaan is hoe we discriminatie en racisme bestrijden. Wat er nodig is om iedereen ongeacht afkomst een eerlijke kans te geven. Die boodschap wordt vertroebeld door terechte vragen over hoe het qua aantallen demonstranten uit de hand kon lopen.

Ik ben trots dat er zo veel mensen zich uitspreken en verdrietig dat we als stad dit niet in goede banen hebben weten te leiden.

Ik begrijp de frustratie bij iedereen die in de zorg werkt, ik voel die ook.

Ik begrijp het onbegrip bij ondernemers, ik voel dat ook.

Ik begrijp de drang van mensen om op te staan tegen racisme, ik voel die ook.

Het was aan Amsterdam om al deze mensen samen op afstand te laten strijden voor het goede. Dat is gisteren niet gelukt en dat is intens spijtig.